#صد و بیست و چهار

ساده انگاری ست که بپنداریم زمان گردِ فراموشی بر خاطر ما نمی پاشد. گذر زمان چنان آدمی را از آنچه دوست می داشته دور می کند که به ناگاه خود را در خیابانی می یابد،در حالی که استوار در آن قدم می زند، لبخند بر لب دارد. انگاری که دلتنگی، تنهایی، رنج عشق و نابودیِ عشق را همین چند صباح پیش به دوش نمی کشیده است. آدمی با زمان چنان پخته می شود که گویی عشق، همین تغییر و تحول به بزرگسالی ست...

گرچه خاطر ما از آنچه بر ما گذشته خالی نمی شود، لیک آنچه به یادگار می ماند تلاش خود ما برای بنیان نهادنِ شیوه ای دیگر از زندگی ست. شیوه ای که روزی سر بلند کرده و می بینیم تنها به مدد بازوان تحملِ خودمان ساخته و پرداخته شده است.