# صد و بیست و شش (در بیست و پنج و سه ماه و یازدهمین روز عمرم)

آخرین باری که اینجا نوشته ام، دی ماه نود و هفت است، بی انصافی ست اگر بگویم دست از نوشتن کشیده ام که نوشتن اگر هوایِ نفس کشیدنم نباشد، سویِ چشمانم که هست. اصلا طوری که در مغزم با خودم حرف می زنم، چیزی جز نوشتنِ همیشگی نیست. اینکه برگشته ام به نوشتن، تلنگر دوستی و نیاز خودم به برگشت به خویشتن است. 

نُه ماهی که گذشت جز بزرگسال شدن، اتفاق دیگری در زندگی ام نیفتاده. در جایگاهی قرار گرفتم که غذای هر روزه ام یادگیری بود. یادگیری از خرده برخوردها و تعاملات اطرافیانم و به قول معاون آموزشیِ نازنینم « ما تو رو زود بزرگ کردیم دختر»...

این جا که ایستاده ام، شروع تابستانی ست که برایش برنامه های بسیار دارم و امن ترین گریزگاه ذهنم نوشتن است و نوشتن و نوشتن.