#شصت و نه

کانورسیشنمان را باز می کنم و زل می زنم بهش. این شبها زیاد این کار را می کنم. بسکه دلتنگی و تنهایی روی قلبم فشار می آورد و دستانت دور است، آغوشت دور است و من تنها همین صفحه ی کانورسیشن را دارم که وقت تنهایی و دلبریدگی از دنیا زل بزنم بهش و حرف بزنم. قبلترها، خیلی قبلترها که دلم می گرفت و کسی دور و برم نبود، به عکس سه در چهار بابابزرگ نگاه می کردم و باهاش حرف می زدم و گریه می کردم. حالا به اموجی ها و استیکرها و کلماتمان نگاه می کنم و سعی می کنم همه چیز را کنار هم بگذارم تا ذهنم آرام بگیرد. 

خوب نیستم، از بودن کنار کسانی که تمامی تلاشم را می کنم که با آنها خوشحال باشم و برای شادی هایشان انرژی بگذارم و شاد شوم ولی این رابطه دوطرفه نیست. برای خریدهای مامان ذوق می کنم و لبخند می زنم، برای حرفهای بابا از خرید زمین خوشحال می شوم و فکر می کنم و نظر می دهم، برای دغدغه های فامیلیشان نگران می شوم و باهاشان حرف می زنم. اما آنها... خلاصه شده اند در فکر پول و درس و بعدتر شاید ازدواج... خوشحالی های مرا نمی شناسند، مرا نمی شناسند. نمی توانم از خودم برایشان حرف بزنم بی آنکه پشیمان شوم. نمی توانم راحت بگویم که دوستم می آید خانه ی ما... برای حرف زدن با آنها باید مقدمه بچینم، کلمه ردیف کنم، نگران شوم.

زل می زنم به استیکرهایمان، به دو نقطه ستاره هایمان و به حرف استاد فکر می کنم که می گفت عقل که بیاید همه ی این عشق ها می رود، که می گفت عقل بالاخره سر جایش می آید. می آید اما مگر تو دور از عقل منی؟ نیستی... منکه غمگینم از خانواده، دانشگاه و دوستهام، تو خودِ محبت و عقلی. مأمنِ منی وقتی هیچکسی نیست. وقتی هیچ دستی نیست دستهای دور تو آرام جان من است. این آدمها که صلاح و نوع زندگی ام به جبر افتاده دستشان، این آدمها که خودم به عنوان دوستانم انتخاب کرده ام ولی نزدیک هایشان انقدرها هم خبر از دلم ندارند، اینها که مسبب خوشحالی هام نمی شوند. 

به تو فکر می کنم که وقت عصبانیت و خستگیت هم حواست به من بوده. برای حرف زدن با تو به مقدمه نیازی نداشته ام، ترس و لرزی نداشته ام، شکایت از تو به هیچ کس نبرده ام. تو عقل و احساس منی. تمامِ منی، تمامِ من میمانی؟

برچسب‌ها: بیلیبیلی, فرفروک

+ نوشته شده در  شنبه ۵ فروردین ۱۳۹۶ساعت 11:47 PM  توسط violet  |